صياد

چون صيد به دام تو به هر لحظه شکارم

اي طرفه نگارم

از دوري صياد دگر تاب ندارم

رفتست قرارم

چون آهوي گمگشته به هر گوشه دوانم

تا دام در آغوش نگيرم نگرانم
از ناوک مژگان چو دو صد تير پراني

بر دل بنشاني

چون پرتو خورشيد اگر رو بکشاني

واي از شب تارم

در بند و گرفتار بر آن سلسله مويم

از ديده ره کوي تو با عشق بشويم

با حال نزارم
برخيز که داد از من بيچاره ستاني

بنشين که شرر در دل تنگم بنشاني

تا آن لب شيرين به سخن باز گشايي

خوش جلوه نمايي

اي برده امان از دل عشاق کجايي

تا سجده گذارم

گر بوي تو را باد به منزل برساندجانم برهاند

ور نه ز وجودم اثري هيچ نماند

جز گرد و غبارم

جز گرد و غبارم

ترانه از مهدي عابديني